[ციკლიდან „ეპოქა“]

განთიადისა პირველი ალი
ნარიყალისა ნანგრევზე წვება.
ელექტრო ჰქრება და შუქი მზისა
იფეთქებს, როგორც ახალი შვება.
ჰყვება თბილისი სხვადასხვა ჰანგებს,
ხმა სიშორიდან გულს ღელვად ხვდება.
ჩემი სალამი გიგანტის ჩანგებს,
ბნელს სული ხდება, სიბნელე ჰკვდება.

[1928]