დღიური-641-9 - უთარიღო
მუხაძე
იგი, მართლაც, მუხასა ჰგავდა, როდესაც თეთრხალათებიან ექიმებით გარშემორტყმული იდგა საავადმყოფოს ერთ-ერთ ოთახში, სადაც მე ვიწევი, მძიმე ავადმყოფი, სულიერად დაღლილი; იგი იყო საშუალოზე მაღალი ტანის კაცი, კარგად ჩაფსკვნილი, კონცეტრირებული ნებისყოფის, ძუნწი მოძრაობისა, და სიტყვებზედაც ძუნწი, ავტორიტეტული, მთლიანი პიროვნება. „დიეტა? - ამბობდა იგი, - რა არის დიეტა აქ? მიეცით, რაც შეიძლება, [მეტი] სამხიო საჭმელები, შვლისა მწვადები, კარგად შემწვარი კეცებში ვარია, კარგად, ჩვენებურად მომზადებული საცივი და ღომი. კონიაკი აუცილებელია. ერთი ბოთლი დღეში და არასგზით მეტი არ შეიძლება, ღვინო რამდენიცა სურდეს, მხოლოდ ძველი ღვინო უნდა იყოს, საუფლისწულო [სარდაფებიდან] ბოთლების, ნაფარეული ან კარდანახი, ქინძმარაული უკეთესია“.
ექიმებმა ერთმანეთს ჩუმი ღიმილით გადახედეს, ერთი გადახარხარება სიცოცხლეს ერჩიათ, მაგრამ რას გაბედავდნენ. რა თქმა უნდა, ყოველივე ეს ხუმრობა იყო. მაგრამ კარგი მოვლითა და ექიმების ყურადღებით მალე სრულიად ჯანმრთელად შევიქმენი.
- მე ხომ ვთქვი! - ხუმრობდა [ძვირფასი] ქირურგი, - „რაც სენი პოეტს არ სჭირდეს, ღვინოა მისი წამალი“.
- მაგრამ ჩვენი პოეტი ღვინოს არც გაჰკარებია! - უპასუხეს მას.
- [არა, ბამბით აწურავდით] მაშ, როგორ, თავისით მორჩა? კიდევ უკეთესი!
როდესაც შემდეგ, საგურამოში რომ...