დღიური-628-13 - 1954 წელი
1954. 2 ენკენისთვე.
უნდა გულწრფელადა ვთქვა: წინასწარი გრძნობა მქონდა, რომ აკადემიაში ჯამაგირის აღების დროს, ჩვეულებრივად დამხვდებოდა ჩემი ყოფილი შოფერი - თებერვლის თვის (მას მერე ექვსმა თვემ გაიარა) ჯამაგირის წასაღებად... თებერვლის თვის! ისიც აკადემიის სალაროსთან! იცის, რომ ამ დღეებში ვიღებ ჯამაგირს აკადემიიდან. შანტაჟია - სხვა არაფერი!
შევდივარ სალაროში - ისიც (შოფერიც) სალაროშია. რაღაცას საიდუმლოდ ელაპარაკება სონიას (მოლარეს).
ჩემს დანახვისთანავე იგი ართმევს ქაღალდებს სონიას.
- ეს ქაღალდები, უნდა დაეტოვებინა თქვენთვის... მაგრამ რა კი თქვენც აქ ბრძანდებით... ინებეთ ეს ქაღალდი!
- რა ქაღალდია? - ვეკითხები..
- თქვენი შოფერი ამ ქაღალდებს თქვენთან სტოვებდა. მოითხოვს თებერვლის თვის ჯამაგირს.
მე გავიხმე განზე შოფერი.
- ასე არ შეიძლება, - ვეუბნები, - თუ რამე სადავოა ჩვენს შორის - ჩვენვე უნდა გადავჭრათ... აქ აკადემიაა... მე თქვენ ვერაფერს ვერ მოგცემთ.
მან ხმას აუმატა... კორიდორშიაც ისმოდა მისი ამაღლებული ხმა.
- როგორ? მე თქვენ სიკვდილს გადაგარჩინეთ! მე ასე... მე ისე... თქვენ და... (რაღაც საგინებელი სიტყვა სთქვა რამდენჯერმე ხმამაღლა).
მე მას ხელი მოვკიდე და ქვეშ ჩავიყვანე... კიბეებზედ. ხმამაღლა მემუქრებოდა და იგინებოდა (ცოტათი, მაგრამ არც ისე, მთვრალიც იყო, პირიდან ღვინის სუნი ამოდიოდა).
სულ დაბლა რომ ჩავედით, მან ისეთი პოზა მიიღო, რომ ფიზიკურად შეურაცხყოფას მიპირებდა თითქო, ან მაშინებდა.
შემომიტია.
ვიღაც უცნობმა შეაყენა უკვე ქუჩაში. ეს უცნობი ჩადგა ჩემსა და შოფერს შორის აკადემიის წინ.
მან განზე გაიყვანა შოფერი და თითქო ამშვიდებდა. ეს კიდევ იწევდა.
ასე შემარცხვინა აკადემიაში (ხვალ ეს ამბავი, ალბად, ყველას ეცოდინება).
ამ დროს შემხვდა ძველი ნაცნობი ჩერეპანოვი, რომელიც იქვე მსახურობს, მახლობლად.
- ვინ არის ეს შანტაჟისტი? - მკითხა.
- ჩემი ყოფილი შოფერია, - ვუპასუხე.
- შეატყობინეთ, სადაც ჯერ არს. ეხლავე პასუხს მოსთხოვენ... როგორ ჰბედავს. აი, მილიციაც აქვეა.
მე უარი ვთქვი მილიციის ამ საქმეში ჩარევაზე.
ის უცნობი კი, რომელმაც ჩემი შოფერი განზე გაიყვანა, კიდევ დიდხანს ემუსაიფებოდა და ამშვიდებდა მას...
მე დავეჭვდი: ეს განგებ ხომ არ იყო მოწყობილი, ის უცნობი მას თან ხომ არ მოჰყოლია... ან ეხლაც განგებ ფოკუსებს ხომ არ აკეთებდა?
ინციდენტი იყო ნამდვილი. გასტანა ამბავმა ნახევარი საათი თითქმის.
მე ჩერეპანოვმა წამიყვანა.
შოფერი - მისმა დამამშვიდებელმა.
ცოტა ხნის შემდეგ მივედი მწერალთა კავშირში, იქ შევედი საუდში.
საუდის ბუჰღალტერმა დამახვედრა ჩემი შოფერის ქაღალდი, რომელშიაც ის ჩემგან უამრავს თანხას მოითხოვს. პირდაპირ ტერორის ქვეშ მაყენებს ეს კაცი.
იგი განთავისუფლებულია ჩემმიერ ხალტურაზე სირბილისათვის. თავს გაუდის. დროა, ჭკუა ისწავლოს! მაგრამ მემუქრება კი სასტიკად. მაშინებს რაღა! ვნახოთ, რითი დამთავრდება ესე ამბავი - არასასიამოვნო.