დღიური-549-17 - 1951 წელი
- წაბულა. [როდის] ეხლა ამ სახელს იტყოდა უსაზღვრო ალერსით, - წაბულა, ჩვენი მარჩენალი.
წაბულა კი სრულებით ასეთი მსუქანი არ იყო.. იგი დაჩიავებული, მწუხარებით სავსე გამოუსვლელობის გამომხატველი თვალები ჰქონდა.. შეგხედავდა და გეტყოდა - „არ გებრალებით?“ (მე ეხლაც ჟრუანტელი მივლის). ო, ეს მთელი ისტორიაა.
*
Она только раз была в саду, года два тому назад, когда провела... Она конечно не могла помнить, как сенсационно швыряла письмо водителька, чуть ли не в лицо своим кумовьям... стаканом со спитым чаем и как умышленно громко, тоном сценического a рart (в сторону, про себя) ворчала она за перегородкой о всякой шушере, перекатной голи, которая и т. д.