დღიური-629-4 - 1944 წელი
გემი „გალაკტიონი“
მეორე დღე
ტელეფონით ირაკლი აბაშიძეს:
- შენ ხომ არა ხარ ამისი წინააღმდეგი? ეს ჩემი, ავტორის უფლებაა.
- რა თქმა უნდა, შენი უფლებაა. მე კი მგონია, რომ, ასე არ ვარგა, სახელი და გვარი მთლიანად უნდა იყოს, ჩემის აზრით.
- ჩემის აზრით, ეს ჩემი უფლებაა. მინდა, სახელს მოვაწერ, მინდა - არა. რედაკტორის საქმე ტექსტია.
- რა თქმა უნდა, ეს ჩემი საქმე არ არის, ეს პირადათ შენი საქმეა. შენი უფლებაა.
- მე ვისარგებლებ ჩემის უფლებით.
ორი საათის შემდეგ სახელგამში შემხვდა.
- მე ასე ვაწერდი ლექსებს ჯერ ისევ 1917 წ.
- არა, მე არაფერს არ ვამბობ. ეს ყველაფერი გამომცემლობის საქმეა.
აი, უსინდისო: ორი საათის წინ ამბობდა, რომ შენი უფლებააო, ეხლა ამბობს: გამომცემლობის საქმეაო!
ტელეფონით ალიო მაშაშვილთან:
- შენ ხომ... და სხვ.
- არა, ასე არ შეიძლება: უნდა მოეწეროს გალაკტიონ ტაბიძე.
- მე კი დავწერე გალაკტიონი და ეს ჩემი, ავტორის უფლებაა. თუ ასე არ იქნება, მე ლექსს ამოვიღებ.
ჰმ! გარეთ მოველაპარაკეო ირაკლი აბაშიძეს: ის არ შვება. რედაქციაში ვიქნები 2 საათზე.
გრიგოლ აბაშიძე – მნათობის მდივანი:
- დიდი სისულელეა ალიოს მხრივ: ავტორს როგორც უნდა, ისე მოაწერს ხელს. ვისი რა საქმეა. დღეს მე მოველაპარაკები ალიოს.
იაშვილი – კორეკტორი:
- ეს ჩასაფრების ამბავია!
ნიკო კიკნაძე:
შეშფოთებულია. უბრალო საკითხს, დაეწეროს თუ არ წიგნს „გალაკტიონი“, ის სვამს ცეკაში!!! (ვინაიდან ასეთი ამბავი ატყდაო).
ლავროს კალანდაძე:
- მე შენს მხარეზე ვარ. თუ გინდა, გეტყვი - ვინ ატეხა ეს ამბავი! დეე, დასვას საკითხი ცეკაში: იქაც ასე ეტყვიან: ავტორს აქვს უფლება - მოაწეროს თავისი სახელი.
(იგი დიდხანს ელაპარაკებოდა ტელეფონით ჩემს შესახებ ირაკლი აბაშიძეს - რაზე, არ ვიცი).
კოტე მჟავანაძე:
- რა არის აქ საკამათო? პირდაპირ გასაოცარია (თვითონ კი ყდა მისცა რევაზიშვილს სწორედ სხვანაირი ტექსტით. ეტყობა ელის, თუ რითი გათავდება საქმე).
რევაზიშვილი აგვიანებს ყდას... რაშია საქმე? არაფერია.
„მნათობის“ კორეკტურა არ იქნა და ვერ მივიღე. არაფერია.
წიგნის შეკვრა დაიწყო - ვუცდიო - რანაირად გადაწყდება ეგ საქმე! რა ამბავს მოიტანს ნიკო.
არ დამავიწყდეს: ირაკლიმ ტელეფონით მითხრა: ამ სამამულო ომის დროს [უკეთესი] უხერხულია გალაკტიონის ხელის მოწერაო.
გემი „გალაკტიონი“
15 იანვარი.
„მნათობის“ რედაქციაში როცა მოვყევი ამბავს იმისას, რომ ირაკლი აბაშიძე მისაყვედურებდა, „ამ სამამულო ომის დროს რა დროს გალაკტიონიაო“ - ყველამ გადიხარხარა. შემოვიდა გლავლიტი - იცინოდა. ასტვაცატუროვი - იცინოდა, გაბესკირია - იცინოდა. არა ჩემზე - ირაკლიზე. შევყევით ხუმრობას: ამ დროს დარეკა ალიომ. მე მივედი ტელეფონთან.
- ალლო! გისმენთ! გრიშა აბაშიძე არ არის?
- არ არის, ალიო. მე გალაკტიონი ვარ. როგორ შეათანხმე ის საქმე?
- არ ვიცი... ვნახოთ... - ლუღლუღებდა, - სხვა არავინაა რედაქციაში?
- ასტვაცატუროვი.
- ერთი მოვიდეს.
ასტვაცატუროვი მივიდა და რაღაცაზე ილაპარაკეს. შემდეგ მითხრა ერემამ: „გალაკტიონმა დონაძეს (პარტიულია, რაიკომის მდივანი) შეუთანხმდეს ამ საკითხზეო“.
კიდევ დიდი ხარხარი ატყდა: გალაკტიონი დონაძეს უნდა შეუთანხმდეს იმაზე, რომ მას გალაკტიონი ჰქვია.
ორი საათის შემდეგ (ვიცადე განმანაწილებელში) კიდევ შევიარე რედაქციაში, ალიოც მოვიდა. მივესალმე. თანამშრომლები და სხვები იქ არიან. მე ვაპირებდი წასვლას.
- მოითმინეთ, გალაკტიონ. ის საქმე... (გრ. აბაშიძე).
მე დავდექი სწორად. ალიო თითქო მიჭედილია კედელს.
- ის საქმე, მართლა, როგორაა... არ გამოარკვიეთ?
- ჰო... ისე... გაუშვით... გალაკტიონი, - თითქმის კვნესით.
გრ. აბაშიძე: მაშ, გალაკტიონი. ალიო: გალაკტიონი.
ასე გათავდა ეს საქმე.