დღიური-658-2 - 1941 წელი
კალე ბობოხიძე
(იწყება "დიკსი" - სიმღერა ჯაზ-ბანდის რეპერტუარიდან. შეკრებილია სულ 12 კაცი. ყველას რაღაც დაღლილობა ემჩნევა. ეტყობა რაღაცაზე გაცხარებული კამათი დასრულდა).
სიმონი: დავიწყოთ კითხვა.
ხმები: რაღა დავიწყოთ, რაც საკამათო ენერგია გვქონდა, სულ დაიცალა, დავიწყოთ, აბა!
(ბობოხიძე იღებს თავის რვეულს და სავარძელში ჩაჯდება. ჩამოვარდება ისეთი სიჩუმე, რომ კაცი ბუზის გაფრენას გაიგონებს. კალე რაღაცნაირად აღელვებულია).
კალე: აი... ეს... პოემა... ამ პოემას... მე ვუწოდებ ლირიკულ პოემას... ვინაიდან ეპიურ პოემას მას ვერ ვუწოდებ... ვინაიდან ეპიური პოემა სხვაა. მე ვერ გავბედავ ჩემ პოემას ეპიური პოემა დავარქვა.
ხმა: შენ ესა სთქვი, დიდია პოემა?
კალე: აი, ეს არის, რაც არის. სულ ნახევარ საათში გადავიკითხავ... მაშ, ვიწყებ.
ხმა: რამდენი სტრიქონი იქნება?
კალე: ორი ათასი სტრიქონია სულ. მაშ, ვიწყებ.
ხმები: (აქედან-იქედან) უჰ, ამის კითხვას ორი დღე მოვუნდებით.
კალე: ორი დღე კი არა, სულ ერთ საათში გადავიკითხავ...
ხმები: ერთ საათში ორი ათასი სტრიქონი? სად გაგონილა?
კალე: მაშინ ასე. მთლად არ წავიკითხავ, ზოგიერთ ადგილს შევამოკლებ.
ხმები: (აქედან-იქედან) შეამოკლე, შეამოკლე, ასე აჯობებს.
კალე: ასე აჯობებს: ზოგიერთ ადგილს მთლად ამოვაგდებ.
ხმები: ამოაგდე, ამოაგდე, ასე აჯობებს.
კალე: მაშ, ვიწყებ (კითხულობს. ეტყობა, ბევრი რამ პოემაში თვითონ არ მოსწონს. კითხულობს უგემურად, უგულოდ, უგუნებოდ. ხანდახან ისე შეჩერდება, რომ არ იცის, განაგრძოს კითხვა თუ შესწყვიტოს).