დღიური-634-8 - უთარიღო
„დასავლეთის თანამედროვე რევოლიუციონერ პოეზიისათვის, - სწერს ამხ. ლუნაჩარსკი, - ამჟამად დამახასიათებელია სრული დაკარგვა გამობრძმედილი, დაკანონებული რიტმების, არის ლტოლვა უწესრიგობისადმი, ნახევრადპროზისადმი. ან რა აზრი აქვს, თავი გადააკლა რითმების მიწყობ-მოწყობას; [ან] რა დროს რითმებია, როდესაც ადამიანში ბობოქრობს მისი მწუხარება, მისი პროტესტი“. ასეთი განწყობილება წამოვიდა ომიანობის დროიდან ექსპრესსიონიზმიდან, როდესაც სცდილობდენ ამ [აღელვებ.] ანთებამოდებულ უწესრიგო ფორმებით მიღწეული ყოფილიყო, რამდენათაც კი შესაძლებელია, მეტი გარეგნული ეფეკტი. რევოლიუციონურმა პოეზიამ კი ამ უწესრიგობას მისცა შინაგანი აზრი, რევოლიუციონური აზრი: იდეური დაბნეულობა, რომელიც ახასიათებს ბურჟუაზიულს და წვრილბურჟუაზიულს ნაწილს პოეტებისას, სავსებით უცნობია ევროპის რევოლიუციონური პოეტებისათვის (გერმანიაში - იოჰანეს ბეჰხერი, მაქს ბარტელი, ერნესტ ტოლლერი, ოსკარ მარია გრაფ. საფრანგეთში - მარსელ მარტინე, ჟორჟ ლუამელი, ვაიან კუტიურე, შანდორ გაბორ, ანატოლ გიდაშ, პოლონეთში - ბრუნო იასენსკი, ინგლისში - რობერტ ხოგგ, ამერიკაში - მაიკლ ჰოლდი და სხვ.). უმრავლესობა ამ პოეტებისა სწერს თეთრი ლექსით, ისე, როგორც წინად ვერჰარნი, უიტმანი.
სულ სხვა სურათია [თანამედროვე რუსეთში], თანამედროვე საბჭოთა [კავშირში] [რესეფე] რესპუბლიკებში: როგორც [უკრაინაში] ბელორუსიაში, სომხეთში, აზერბეიჯანში, უკრაინაში, საქართველოში. რევოლიუციის შემდეგ აქ რითმას [არათუ არ დაუკარგავს თავისი] მიეცა უფრო ღრმა მნიშვნელობა, იგი გამდიდრდა ახალი მიღწევებით, მიემატა ახალი აზრი.