პანთეისტური მადრიგალი

     „დიდი ხანია, რაც ორი მარმარილოს სიმძიმე, რომელთაგანაც ამართული იყო фრონ­ტონი, ელლადის მხურვალე ცის ქვეშ გულში ინახავდენ (лелеяли) თა­ვიანთ თეთრ სიზმარს“.

     ორი მარგალიტი, წყალქვეშა ზამბახთა შორის მეოცნებენი - რომ აფ­რო­დი­ტა ისევ ცოცხალია, უფსკრულში ერთმანეთს ეუბნებოდენ გასაოცარ სიტ­ყვებს.

     გენერალიфის ბაღთა შორის, იქ, სადაც სიმაღლიდან სცემენ შადრევ­ნე­ბი, ხა­ლი­ფის სასახლეში ორმა ვარდმა ფურცლები ერთმანეთს გადააწნა... (ყვა­ვი­ლები ერ­თად).

     ვენეციაში გუმბათებზე [ზევით] ისეთი წითელი ფერებით, როგორც სის­ხლი, და­ეშვა ორი მტრედი, რათა მარადი ყოფილიყო იმათი სიყვარული“.

     მტრედები, მარმარილო, მარგალიტი და ვარდები; ყოველივე ეს თავთავის დროს იღუპება, კვდება: დნება მარგალიტი, ყინვები ზრავენ ყვავილებს, კვდე­ბი­ან ფრინ­ველები; ეცემა და იმსხვრევა მარმარილო.

     თვითეული ატომი, ირღვევა რა, წვება საგანთა სიღრმეში მეფურად მდი­და­რი თეს­ლივით, ფორმისთვის, ღვთაების ქმნილებათათვის.

    მაგრამ შეუმჩნეველ გადასვლაში: თეთრი მტვერი სხეულად იქცევა, ვარ­დე­ბი კი ბაგეთა სილამაზედ ევლინებიან (იქმნებიან) ზოგიერთ სხეულს.

     მტრედები ისევ ფრთებს აფარფატებენ მათ გულში, რომელთაც განიცა­დეს ქვე­ყანა ნატვრათა, და მარგალიტები, გადაქცეულნი კბილებად, გაანა­თე­ბენ მხიარულ სი­ცილს.

     აქაა დასაწყისი იმ სიმპატიების, რომელთა მტვერი ნაზი და მჭევრია, რათა სი­კეთეთა გულმოდგინე სულებმა ერთმანეთში დები იგრძნონ...

     მორჩილი ნეტარ სურნელებათა, რომელნიც ეძახიან ფერადებს ან სხვებს - თვი­თეულ ატომს ელტვის ატომი, როგორც ყვავილებს, ეძებს მწყურვალე ფუტ­­კარი.

     და გახსენდება ოცნებები იქ, ფრონტონზე ან ზვირთებზე დიდი ხანია, [რაც] დამჭ­კნართ ახნა სიყვარულისა შადრევნებთან ბაღებში.

     გუმბათებზე თეთრი ფრინველის ფრთათა რხევა და სიყვარული. და აი... მორ­ჩი­ლი ატომები ერთმანეთს ეძებენ... უყვართ ერთმანეთი.

     სიყვარული, როგორც წინად, იქცევა ქარიშხლიანად. ნისლში ჩნდება წარ­სუ­ლი, და ბაგეებზე თავისთავს ცნობილობს ყვავილი ისევე, როგორც წინად.

     სადაფის ფერი კბილებში, იგივე სადაფები ანათებენ, და კანი ახალგაზრდა ქა­ლის სხეულისა დილით ისეთივეა, როგორც მარმარილო, ძველი, ახალგაზ­რდა, და ცოცხალი.

     მტრედი ისევე პოულობს თავის ხმას, თავისი გამოძახილის ტანჯვებს, და რა­ნა­ირადაც [მოხუცმა კაცმა] არ უნდა ჯიუტობდეს გული, ერთი უცხო ვინ­მე მას და­იმორჩილებს.

     თქვენ სავსეთ უცნაური წინათგრძნობებით: რომელმა ფრონტონმა, რო­მელ­მა ნა­კადულმა, ბაღმა თუ ტაძარმა იცოდა ჩვენი: მტრედის, მარმარილოს, მარ­გა­ლი­ტი­სა და ყვავილისა?“

 *

                                      ნება  მომეცით, ვიყო თქვენს ახლო,
                                      [თქვენს ახლო] როგორც უცნობი და შორეული.
                                      [ირონიული] მოუსვენარი სული უსახლო,
                                      [თქვენში] თქვენთან სიცილით ჩამორეული.

                                      არ გთხოვთ სიყვარულს: ვიყავი ღირსი,
                                      და არ მეღირსა, [უბედურს] არასდროს იგი.

                                      ----------------------------------------------------------