ლექსი ფორმალიზმის შესახებ
დიდყურაანთ ნაშიერი ვარდს და იას
ბულბულებრივ უსტვენს გმირულ ტია-ტიას
და ბაღიდან განდეგილი სტვენს „ბულბული“:
ისმის მისი მხნე ფულფულფულ! ფულ-ფულ-ფული!
და ორთავეთ თანაბრდება - მჭიდრო მწკრივი,
ფიზიკური, ზნეობრივი, გონებრივი,
ფორმალიზმის თანადროულ სულის, გულის,
დიდყურაანთ მომღერლისა და ბულბულის!
მაგრამ არის ამ კონცერტში სრულხმოვანი
ლეონიძე, ჩაჩავა და ჩიქოვანი.
მომსმენელი ამ ჰანგისა განა სტყუის:
გაიძახის: ფუფუ, ფუფუს, ფუი-ფუის.