ვალერი ბრიუსოვ
ბალმონტს
შენ ლაჟვარდისკენ მონახე გზები,
შენ ჩაისუნთქე ხალისით ზეცა;
გრიგალებს, ქარებს ემიზეზები,
ქაოსმა თმები გადაგიკეცა.
მზის სიდიადით თვრებოდი, გულო,
გაოქროვებდა მთვარის მაგია,
სხვას ატყვევებდი და ტყვევდებოდი,
ოცნება შენი ამხანაგია.
შენ ეცემოდი ზეციდან წვიმად,
იწოდი - ვარდის ღრუბელის დარად,
გადაიქეცი საოცარ სიმად
და უკვდავებას მღეროდი მარად.
სვამდა ამ წვიმას მრავალი თესლი,
რომ გაზაფხულზე მოსული ველად,
უფრო ძლიერი და უკეთესი
ამოსულიყო გულის მთეველად.
დაე, ჩამქრალა ალები ცაში,
მიწაში ცოცხლობს ცეცხლი შენითი.
ნეტა მას, ვინაც მოკვდა ფენაში,
ვინაც სიცოცხლე დაწვა შენგვარად.
გამოსათხოვარ ალების შუქი
იდუმალ გვითრევს, როგორც მაგნიტი.
ის შუქთა შენთა ისევ მსუბუქი
ანარეკლია: ელვარებს <მარად>.