ლირიკა
ამ საუბრით მე მივმართავ ჩვენს მგზნებარე ახალგაზრდობას./ მიზანი ის არის, რომ გაღვივდეს მოზარდი თაობის გონებაში ინტერესი პოეზიისადმი. /როგორც [ერთერთი სახისადმი ადამიანის სულის მოქმედებისა] შეცნობისა მსოფლიოსი და მისწრაფება მისი გაუმჯობესებისათვის, / ადამიანის სულის ქმედითობის ერთერთი სახისადმი./ ვსაუბრობ რა ლირიკის შესახებ, მე გვერდს ვუხვევ მის თეორეტიკას, / მე არ ვცდილობ ლექსთაწყობის კანონების აღმოჩენას: / ჩემი მუშაობა სავსებით შემოქმედებით სფეროს ეხება. / როგორც პოეტი და მოქალაქე, მე შეძლებისდაგვარად ვემსახურები ხალხს და რევოლიუციას. /
ლექსების წერა მსუბუქი შრომა როდია: / ეს საქმე ნიჭს გარდა, შემეცნებას, გამომგონებლობას და გემოვნებას, ორიგინალობას, და კიდევ განვითარებულ ტეხნიკას, რაც მიღწეულ იქნება [მხოლოდ სიტყვაზე] - მხოლოდ შეურყეველი, შეუდრეკელი, შეუპოვარი, გულდადებული მუშაობის შემდეგ სიტყვაზე: /
„გრამი მოპოების (შოვნის) - წელთა მუშაობით. / ამოღებულ უნდა იქნას ერთადერთი სიტყვისათვის - ათასეული ტონები სიტყვიერი მადნის“ (მ.) /
ამბობს მაიაკოვსკი პოეტის მუშაობაზე.
ზეშთაგონება (მუზა სხვა გაგებით) - ეს არის არა ჩვეულებრივი აღტყინება (подъем) შემოქმედებითი ძალების, / ეს არის შედეგი - შრომის ხანგრძლივი პროცესის. / დიალეკტიკური გადასვლა (ნახტომი - скачки), ანუ კრიზისი, როდესაც გულში დიდი ხნით ნალოლიავები (ნანახი, შენახული) სახეები და იდეები, / ერთბაშად, თითქმის დამთავრებული, დამუშავებული, იღებს პოეტის შემოქმედებაში თავის მხატვრულ განსახიერებას (გამოხატულებას, воплощение).
პუშკინი ამბობდა (ნახულობდა), რომ ზეშთაგონება თანაბრად საჭიროა, როგორც პოეზიაში, ისე გეომეტრიაში. /
ჩვენი შრომა მოითხოვს სრულყოფას (უნაკლობას, სრულ უნაკლობას). / თუ გსურს, რომ გამოგეხმაუროს მკითხველი (რომ იპოვო გამოხმაურება მკითხველში), აუცილებელია იცოდე (შეგეძლოს) თავისი აზრების ხმათა შეხამების ერთგვარ წესრიგში მოყვანა, / რათა ცოცხალ სიტყვათა თანაბგერობაში (თანხმიანობაში) ისმოდეს ძალა, მსმენელის (მკითხველის) [ამაღელვებელი ან] განმაღვიძებელი, გამაცოცხლებელი, ამაღელვებელი, მოქმედებისკენ წამყვანი (ან მიმთითებელი), / ან, პირიქით, მანუგეშებელი, დამამშვიდებელი, ემოციების გამომწვევი. / აზრის შინაგანი მოძრაობა, გრძნობათა ბუნება უნდა გახსნილ იქნან სიტყვათა რიტმისა და ჰარმონიის გარეგნულ მოძრაობაში, ფრაზების ნაირ-ნაირობაში (სხვადასხვაობაში) (მრავალნაირობაში) (ფრაზა - გოტიე) - გეგელი. /
ენის ჰარმონიის კანონების დაცვის გარეშე არ არსებობს ნამდვილი პოეზია. / მაგრამ „გონებას არ შეუძლია დაკმაყოფილდეს ჰარმონიის მხოლოდ სათამაშოებით - ამბობს პუშკინი - / და უდიდესი ნაწარმოების ნამდვილი დედაარსი (არსი), ამტკიცებს გიოტე, იმ დედაარსის, რომელშიაც არის მისი ძალა და მოქმედება, / მაინც უნდა მიეწეროს ავტორის აზრსა და იდეას, მიუხედავად იმისა, რომ უმთავრესი ელემენტები პოეზიაში - ზომაა და რითმა“. /
მაშასადამე, ლექსი უნდა იყოს მადლფენილი (ზეშთაგონებული, აღფრთოვანებული, ასულდგმულებული, სულდგმული) იდეიურად, / იგი უნდა იყოს ავსებული ტემპერამენტით; უნდა გვატყვევებდეს, გვიტაცებდეს, აღგვამაღლებდეს, / უნდა გვაძლევდეს მხატვრულ სიამოვნებას, სხვანაირად ეს იქნება „გერმანული შედევრი“ - რომელიც ირონიულ ღიმილს ჰგვრიდა შილლერს. /
„ამ ლექსებში ყველაფერი თავის რიგზეა (საუკეთესოდ დაწყობილია) Превосх.: სახეები, ფორმა, რიტმი - ცუდია მხოლოდ ერთი: ეს სრულებით ლექსი არ არის“. /
გეგელთან ერთად ბელინსკი პოეზიას იხილავს - „როგორც ცხოვრების გამოსახულებას - ამ სიტყვის ფართო მნიშვნელობით, რომელიც შეიცავს მთელს, ფიზიკურსა და ზნეობრივ მსოფლიოს“.
საზოგადოებრივი ცხოვრება ქმნის ლირიკის გარემოს (дух лирики), / ხასიათს.
[ყოველგვარ] თვითეულ საზოგადოებრივ ფორმაციას აქვს თავისი იდეოლოგია, თავისი მსოფლმხედველობა, თავისი რევოლიუციის ფაზები, / უარყოფილნი ძველთა, დრომოჭმულთა შემეცნებათა, - კაცობრიობის უბოლოო სრულყოფილებისაკენ სვლის სახელით. /
სიყვარული, შრომა, კლასთა ბრძოლა, ურომელთოთაც წარმოუდგენელია კაცობრიობის ცხოვრება, რამდენათაც ისინი გამოისახებოდნენ აზროვნების ფორმებში; / ფილოსოფიაში თუ მეცნიერებაში იღებდენ თავიანთ უმაღლეს დაძაბულობას (напряжение) ლირიკაში, მის აღელვებაში, მის აზვირთებაში. /
ჩვენ განვიცდით საერთაშორისო ქარიშხალთა მოუსვენარ, შფოთიერ, მძიმე და საგანგაშო [ხანას] დროს (ხანას). /
კაცობრიობის პროგრესიული ნაწილის წინ სდგას უდიდესი ამოცანა - გააერთიანოს და წარმართოს რევოლიუციის ძალები, / რათა მათ შესძლონ ერთხელ და სამუდამოდ, [საბოლოოდ] ბოლო მოუღონ კაპიტალისტურ განწყობილებათა სისხლიან სტიქიებს.
ჩვენ, პოეტებს, ყოველ მშრომელთან ერთად უნდა გვახსოვდეს ჩვენი უმაღლესი მისია / [სამშობლოსადმი] მოვალეობისა და სიყვარულის შეგნებით ვემსახუროთ სამშობლოს, მის განმათავისუფლებელ და კულტურულ მისწრაფებებს.. /
ჩანგი არასდროს არ მდუმარებდა. /[კაცობრიობის] ადამიანური საზოგადოების ყველაზე ადრინდელ საფეხურებზე გრძნობისა და აზრის [ჩასახვისთანავე] აღმოცენებისთანავე გაჩნდა ლირიკა.
და ყველა ხანებში, ყოველ დროის, იგი იყო [უდიდესი ძალა] ხალხთა სულიერი, პოლიტიკური და შრომითი ცხოვრების უდიდესი ძალა.
ყოფილა[ნ] [საუკუნეთა] ბევრი დრო, როდესაც ლირიკა იყო ერთად ერთი გამომსახველი ეპოქის მთელი საზოგადოებრივი და პოლიტიკური ცხოვრების. /
განსაკუთრებულ სიძლიერეს მან მიაღწია VII და VI საუკუნეებში ძველ საბერძნეთში. /
წარმოშობილი ხალხური სიმღერებიდან იგი გამოისახებოდა მრავალ სხვადასხვა ფორმებში, / რომელნიც განისაზღვრებოდენ ისტორიული სინამდვილის გარემოცვაში მყოფ განცდათა სიხარულით. / ამ ეპოქაში ლირიკა ჭეშმარიტად იყო საერთო-ეროვნული საქმე. / იგი არ ემწყვდეოდა ინდივიდუალურ და ინტიმურ განცდათა სფეროში, / იგი ასახავდა უღრმეს, ურთულეს დამოკიდებულებებს ადამიანისას, / ეროვნულ საგმირო საქმეებს და ამბებს, გრძნობებს, განცდებს და მდგომარეობას საზოგადოების სხვადასხვა კლასებისას. / იგი მოუწოდებდა ბრძოლისაკენ, სამშობლოს დაცვისკენ, ნიღაბს აცლიდა და დასცინოდა საზოგადოებრივ პირობითობას. / ებრძოდა ცხოვრების დრომოჭმულ ფორმებს; ლირიკას, როგორც იარაღს მიმართავდენ საზოგადოების როგორც პროგრესიული, ისე რეაქციონური ძალები, / ჩანგის, [აკომპანიმენტს ქვეშ] ფლეიტის ან კიფარის აკომპანიმენტით იმღერებოდენ ან [იკითხებო] წარმოითქმებოდენ ჰიმნები, ოდები, ელეგიები, პროსოდიები და პოეზიის სხვა სახეობანი. / ისინი გამოხატავდენ პოეტის ეპოქის შეგრძნებას, განწყობილებას, აზრსა და მისწრაფებას, გამოღვიძებულს საგანთან შეხების დროს.
ლირიკის ფუნქციონალური ძალის შესახებ შესაძლებელია ვიმსჯელოთ იმ დროინდელი უამრავი გადმოცემებითა და ისტორიული ფაკტებით. / მაგიურ ძალას მიაწერს ხალხის წარმოდგენა ორთეოსის პოეზიას. / ორთეოსი თავისი სიმღერებით სძრავდა კლდეებს და აჯადოებდა ღმერთებს, იგი ათვინიერებდა მხეცებსაც კი. /
არხილოხმა, ლირიული პოეზიის მეთაურმა, აშფოთებულმა საზოგადოებრივი უკუღმართობით (პირობითობით), შეურაცხყოფილმა თავისი ღირსების შეგნებაში, /თავისი მწარე, გესლიანი იამბებით თვითმკვლელობამდე მიიყვანა ლიკამბას ასულნი; / ვინაიდან ლიკამბამ არ მიათხოვა მას თავისი ქალიშვილი ნეობულა. /
ტირტეას შესახებ გადმოცემა გვიამბობს, რომ როდესაც მრავალრიცხოვანმა მესხინელებმა ალყა შემოარტყეს, მცირერიცხოვან სპარტანელებს, / სპარტანელებმა სძლიეს მტერი, [მხოლოდ იმის წყალობით, რომ] პოეტის მგზნებარე, ამაღელვებელი სიმღერის წყალობით, საომარი ენერგიის და მეომართა ნებისყოფის გამღვივებელი [სიმღერის] ლექსების წყალობით. /
სოლონის სამხედრო სიმღერების წყალობით ათინელებმა დაიბრუნეს სალამინი, წართმეული მეგერიანელების მიერ (მეგერიანები?)./
ჩვენამდე მოაღწიეს სოლონის ელეგიებმა, რომლებშიაც იგი ჰხვევდა თავის ფილოსოფიურ და სოციალურ შეხედულებებს, / აგრეთვე კანონებსა და საზოგადოებრივ ბრძანებებს (მოწერილობებს). / (ჩინეთში, საქართველოში).
სამშობლოსადმი სიყვარულსა და მის დიდებას მღეროდა პოეზია სიმონიდის (ეპოქა სპარსელების ომების, V საუკ. ჩვენ დრომდე). / მის მიერ დაწერილია მრავალრიცხოვანი ეპიტაფიები ლექსებად, გმირთა საფლავებზე. / მგრძნობიარეა თერმოპილის ხეობის დამცველ გმირთა და მათი ბელადის შესახებ უკვდავმყოფელი წარწერა: / „მგზავრო, აუწყე ლაკედემონელებს, რომ ჩვენ ყველანი დავეცით აქ, სამშობლოის კანონთა ერთგულნი“ (Верные зак. родины)./
ზევით ნათქვამი გვქონდა, რომ ლირიკა ძველ საბერძნეთში (ელადა) ატარებდა საერთო-ეროვნულ ხასიათს. / ამას ამოწმებს სიმღერები პინდარის. / ბრწყინვალე ლირიკოსი, იგი ადიდებდა ელლადის ეროვნულ სიდიადესა და სიძლიერეს. / მისი ოდები და ჰიმნები, [რომლებიც ეხებიან შემთხვევებს,] შეჯიბრებებზე გამარჯვებულთა პატივსაცემად (ოლიმპიის, პითიის და სხვა შეჯიბრებანი). / გამოსახავენ ხალხის რწმენასა და სიამაყეს, გენიის სიმაღლეს, ღრმა აზრებსა და სჯას, მსჯელობას. /
სტროფიკის სიმდიდრის, სახეთა სიდიადის, ენტუზიაზმის, ორატორული გამომსახველობით (გამოსახულებად).
სტროფიკის სიმდიდრით, სახეთა სიმშვენიერე-სიდიადით, ენტუზიაზმით მჭერმეტყველური გამომსახველობითი ძალით, პინდარის სიმღერებს ეკუთვნის პირველი ადგილი ძველი საბერძნეთის ლირიკაში. / ბერძნული ლირიკის საზოგადოებრივი ხასიათის, მისი თავისუფლებისკენ მისწრაფების დასახასიათებლად, დასასრულს მე მოვიყვან კალლისტრატეს სახელგანთქმულ სხოლიას: /
მინდა, მახვილი ჩემი მე მოვრთო მწვანეთა ტვიით,
არისტოგიტონ და ჰარმოდის მსგავსად, როდესაც
ტირანის მოკვლით, ათინელებს თავისუფლება
კვლავ დაუბრუნეთ. არა, ჰარმორდი,
შენ არა ხარ არასდროს მკვდარი.
სიმღერა გპოებს უნეტარეს იმ კუნძულებზე,
სად უსწრაფესი აქილესი და დიომედი,
ძეი ტიდეას [შვილი] სცხოვრობენ. /
ტვიით მორთული მსურს ვატარო მახვილი ჩემი
ჰარისტოგიტონ და ჰარმოდის დღეების მსგავსად
ოდეს თქვენ მიერ, პალლადის დღეს, მოკლული იქნა -
ტირანი ჰიპარხი. /
ქვეყნად მარადი იყვავილებს თქვენი სახელი,
ძვირფასო წყვილო, ჰარმოდი და არისტოგიტენ!
იმისთვის, რომ თქვენ ტირანის მოკვლით -
ისევ შეჰქმენით ათინისთვის თავისუფლება! /
როდესაც ეცნობი იმ ჩვენგან დაშორებულ დროის ლირიკას, გაოცებას ეძლევი - /რატომ მან დღემდე არ დაკარგა თავისი ცხოველმყოფელობა, სიახლე, რად გვაღელვებს, რად გვანიჭებს მხატვრულ სიამოვნებას, ტკბობას, შვებას. / რისთვის - სახელდობრ - საბერძნეთში აყვავდა ლირიული პოეზია ასეთი მომაჯადოებელი აყვავებით, / მიიღო, მიენიჭა ასეთი ქმედითი ძალა და გამოისახა კაცთა საზოგადოების განვითარების ერთერთ მამოძრავებელ ძალად? / პასუხი ამ კითხვაზე უნდა ვეძიოთ იმ დროინდელი საზოგადოებრივ დამოკიდებულება განწყობილებაში. / მაგრამ ეს ჩემს ამოცანას არ შეადგენს. / ჩემთვის მთავარია ფაკტი, რომ ლირიკა არის ძალა, რომელიც სუნთქავს მარადისი სიცოცხლიანობით, და ვითარდება კაცობრიობის განვითარების [გზას] სვლასთან ერთად. /
თუ ლირიკას [არა] ყოველთვის არ [ყოფილა] სჭერია მსოფლიო ლიტერატურის წამყვანი ადგილი, მაინც, შემავალი [ეპოსში] როგორც ელემენტი ეპოსში, დრამაში ანუ რომანში, / იგი თავისი სიმძაფრითა და ვნებით ანიჭებდა სიტყვიერ[ების] შემოქმედების ამ სახეებს (ამ დარგებს) ამოუწურავ ენერგიას, აღრმავებდა რა განცდებს, აცხოველებდა რა გრძნობებს. /
„ერთი და იგივე სიტყვა შეიცავს სიმღერისა და ბრძოლის ცნებას“.
რაც უფრო მაღლა მიდიოდა ადამიანის აზრი, მით უფრო მდიდარი ხდებოდა ლირიკა. /შილლერის, გიოტეს, ბაირონის, შელლის, ვიქტორ ჰიუგოს, პუშკინის, ლერმონტოვის შემოქმედებაში, / ლირიკას შინაარსით შეეძლო შეჯიბრებოდა ფილოსოფიას - ფორმით კი, ე. ი. ხმათა შერჩევით, ანბანთა წყობით, ხმოვანებითა და რითმების სხვადასხვა ქარგით - მუსიკას. / [ამის დამტკიცებას] ზემოდნათქვამის საფუძველს წარმოადგენს ფაუსტის პროლოგი.
რით აღელვებს გულთ მომღერალი აღტაცებული?
მარქვით, სტიქიებს იმ მომღერალს ვინ უმორჩილებს,
თუ არ აკკორდი უმძლავრესი, შემოქმედების
გულით მახეთქი, მსოფლიოს მთელის შემცველი! /
„სული პოეტის, - ამბობს ჰეინე, - არის ცენტრი მსოფლიოისა“. სული პოეტის - ჰეგელის თანახმად - არის ფოკუსი, სადაც ერთდებიან იდეები, ყოფნის ერთობის (საზიარობის) შემცველნი, ამთვისებელნი. / ყველაზე ღრმად რწმენაში, წარმოდგენაში, შემეცნებაში (რომელიმე, ამა თუ იმ ერის...). რელიგია, ხელოვნება, მსწავლულთა აზრები, რამდენათაც ისინი მიეწყობიან (Прилагаются) წარმოდგენათა ფორმებს, / და რამდენათაც ისინი შეიჭრებიან გრძნობის სამყაროში - სახიერდებიან ლირიკაში. /
სული პოეტის, - ამტკიცებს ჰეგელი, - უნდა წარმოადგენდეს [იდეათა] მდიდარ გარემოს, (Мир) იდეათა, ვნებათა, მდგომარეობათა, შეჯახებათა, ყველაფრის მთლიან სარკეს, რაც კი შეუძლია თავისში დაიტიოს ადამიანის გულს.../
ხსნის რა ლირიკის არსებას (არსს, ბუნებას, დედაარს (Сущ.), ჰეგელი ამბობს, რომ „იდეებმა და შთაბეჭდილებებმა, რომელთაც აღწერს პოეტი, უნდა თან იქონიონ (შეინახონ) საერთო ნიშნადობა, მნიშვნელიანობა (Значимость), / რათა ისინი იყვნენ ადამიანური ბუნების ჭეშმარიტი გრძნობები, რომელთათვისაც პოეზია ცოცხალი სახით ჰქმნის გამოსახულებას, აგრეთვე ჭეშმარიტს...“ /
ამგვარად ლირიკა გვევლინება აზროვნების ერთ მხარედ (მიჯნად, ზღვარად, საზღვრად). მისი მიზანია [ძიება და] ჭეშმარიტებათა ძიება, გამოვლინება, და გამოცხადება, რომელნიც ემსახურებიან კაცობრიობის ცხოვრების გაუმჯობესებას. პოეზიის ძალის შესახებ შილლერი ამბობს: /
„რომ ცხოვრება ჩამოვკვეთოთ (ჩამოვასხათ, ჩამოვქნათ, формировать) და ცხოვრებით ავავსოთ აზრები.
ძალას, რომელსაც ჩვენ ცხოვრება გვაძლევს, მიეცი ნება, იყოს ჩამომქნელი (ჩამომსხმელი)“.
ჰეინე პოეტისაგან მოითხოვს, რომ ის გარდაქმნილიყო (Вживался) ხალხის ყოველდღიურ ვნებებში, რომ პოეტი უნდა იყოს ტრიბუნი და მოციქული, რომ მან ერთმანეთისაგან არ გაარჩიოს (არ დააშოროს) ცხოვრება და მწერლობა. /
მაგრამ იყო და არსებობს მიმდინარეობანი, რომელთაც პოეზია პოეზიისთვის, თვითმიზნად გამოაცხადეს, / მიისწრაფოდენ განეშორებიათ (განეცალკევებინათ) იგი საზოგადოებრივი ცხოვრებისაგან, ავიწყდებოდათ რა, რომ პოეზია არის სწორედ ამ საზოგადოებრივი ცხოვრების შედეგი, გამოძახილი, რეზულტატი, ჯამი. / „ხელოვნება - ხელოვნებისათვის“ - ამ ლოზუნგით იქმნებოდენ სიტყვიერი შედევრები ტეოფილ გოტიესი. / ისინი გამოხატავდენ მაძღარ წყურვილს სიამოვნებათა, ვნებათა და დახვეწილ, შნოიან, საუცხოოდ მორთული ცხოვრების, გამსხვილებულ განცდებს, გრძნობიერებით ტკბობებს. /
თუ გოტიეს პოეზია თავისი წმინდა სილამაზის კულტით განირჩეოდა ჩამოკვეთილი, გარკვეული კონცეპციით, მხედველობის სინათლით, - სიმბოლისტებისა და დეკადენტების პოეზია მიმართული იყო ეფეკტების გამოუცნობლობის, ბურუსისაკენ. გრძნობიერებათა / ფორმებში ისინი [გამოხატავდენ] ხედავდენ უმაღლესი იდუმალების გამოსახულებას, მარადისობის სიმბოლოებს. / მათ გამაერთიანებელ [ნიშნად ითვლება] ნიშანდობლივად ითვლება უმწიკვლო ერთგულება ფორმისადმი. / არ შეიძლება უარყო მომაჯადოებელი სილამაზე ტეოფილ გოტიეს პლასტიური ლექსების. / არ შეიძლება უარყო ვერლენის ნაზი და მძლავრი მუსიკალური აკორდები, რომლებიც გადმოგვცემენ პოეტის ნისლიან, გაურკვეველ ემოციებს. / და ბოლოს, ბალმონტის პოეტური სიტყვის „გადამღერების, მრისხანების, სინაზის ჟღერა“-მ, არც ისე დიდი ხანია, რაც საუცხოვოდ მიემსახურა მსოფლიო პოეზიას შოთა რუსთაველის ვეფხის ტყაოსნის თარგმანით. /
რაც უნდა საქმე არ გვქონდეს პოეზიის ამ სახის იდეურ უნაყოფობასთან - ტეხნიკური კულტურისათვის მათ ძლიერ ბევრი გააკეთეს: / მათ მისწრაფებათა საფუძველი იყო პოეტური ეფეკტი, განსაზღვრული ზომიერების მკაცრი, მკაფიო გრძნობით, შეკრული (შეკონილი) ენის მელოდიურობით. /
მათ ესთეტიურ მანიფესტებს და პოეტურ ლოზუნგებს არ შეიძლება ჰქონდეთ რაიმე მნიშვნელობა ჩვენი თანამედროვეობისათვის. / ჩვენი თანამედროვეობა აღზრდილია სოციალისტური რეალიზმის პრინციპებზე. / მაგრამ სოციალისტური აზრი ყურადღებით ეპყრობა წარსულის კულტურულ მიღწევებს, და კრიტიკულად ამუშავებს მათ თავისი მიზნებისათვის. /
ჩვენ ეხლა შორსა ვართ ყოველგვარი მისტიური თავბრუდახვევისაგან (ბურუსისაგან), სხვადასხვა სიმბოლისტების, [ტემატიკისაგან] დეკადენტების, პარნასელების ტემატიკისაგან. / მაინც უსარგებლო არ იქნებოდა, რომ მიეჩვიოს სმენა კეთილხმოვანებას, შეიგონოს [მისი] ტეხნიკა ჩვენი პოეტური [განძეულობის] ღირებულებათა შესაქმნელად. /
ს.ს.ს.კ-ში არის ყოველგვარი შესაძლებლობანი ძლიერი ლირიკის განვითარებისათვის. / ჩვენ ვცხოვრობთ უდიდესი მშენებლობის, უდიდესი სოციალური გარდატეხის იმ ეპოქაში, / როდესაც, როგორც იქნა, ერთ ქვეყანაში ხორციელდება იდეალები, რომლებიც აწვალებდენ და აღელვებდენ მოწინავე კაცობრიობას - ყოველი დროის განმავლობაში. /
ჩვენ, პოეტები, მოვალენი ვართ გამოვაცოცხლოთ (სული ჩავუდგათ), ჩვენი საუკუნის იდეებს, გავხსნათ მათი სილამაზე და გავუკაფოთ გზა გამარჯვებისაკენ. დღესასწაულისაკენ. /
ჩემი საუბრის დასაწყისში მე შევნიშნე - რომ ლირიკა ვითარდებოდა კაცობრიობის განვითარების სვლასთან ერთად. /კლასთა ბრძოლისა და რევოლიუციით მიდიოდა იგი წინ, ცხოვრების უმაღლეს ფორმებისაკენ. / დიდი პროგრესიული [ძვრები] გარდატეხები, რევოლიუციები - ემსახურებოდენ ლირიკის გაფურჩქვნის ხელსაყრელ ნიადაგად. /
დიდი საზოგადოებრივი ძვრები წინა სწევდენ თავიანთ გამომხატველებს, პოეზიის დარგის ბუმბერაზებს, გენიოსებს, / რომელნიც, ლაფფიტის განსაზღვრით, მომავალი თაობისათვის სწყვეტენ მძიმე ამოცანებს, დასმულთ წინანდელთა თაობათ მიერ. /
მაგალითად, სხვამ ვინ, თუ არა შექსპირმა, გამოხატა თავისი დროის წინააღმდეგობანი, ბრძოლა [ძველი] საშუალო საუკუნეთა ძველი სქოლასტიური მსოფლმხედველობისა - აღმავალი ბურჟუაზიის მისწრაფებებთან? /
ჰამლეტის ეჭვებში სჭვივის წინასწართქმული მრავალი შემდგომი ფილოსოფიური სისტემები. /
აგრეთვე, სწორედ დანტეს ღვთაებრივ კომედიაში ანარეკლს პოულობს ეპოქის [ბრძოლის] ყველა პოლიტიკური და ზნეობრივი ბრძოლები - / [მოსულნი] შექმნილნი დრომოჭმული ფეოდალიზმთან შეჯახებისაგან - წინააღმდეგობათაგან.
განა რუსსოს ქარიშხლიანმა გენიამ, მისმა მხურვალე, მჭერმეტყველებამ, მისმა სიძულვილმა ცივილიზაციისადმი, რომელიც ბადებდა დაჩაგვრასა და ძალადობას, /მისმა ძახილმა ისევ ბუნებისაკენ, ზნეთა პირველყოფილი სისპეტაკისაკენ - / არ იფეთქა დამაბრმავებელ, ნათელ ცეცხლად ახალგაზრდა გიოტეს [პოეზიაში] და შილლერის პოეზიაში - და არ შეუწყო ხელი იმ ქარიშხალს, რომელმაც ქვეყნის განმაახლებელ ურაგანად, მარსელიეზის ხმებით, გადაიგრიალა საფრანგეთზე? /
და განა საფრანგეთის რევოლიუციამ არ მოგვცა ჩვენ ჰეინე, ეს ყოჩაღი (Бравый) ჯარისკაცი კაცობრიობის განმათავისუფლებელი ომისა? /
„ქვეყანა წინ მიდის ცეცხლოვან საფეხურებით“ (გალაკტიონ ტაბიძე. მშობლ.). მომავალი რევოლიუციები უკვე დაჰქრიან ბაირონისა და ჰეინეს აბობოქრებულ ლირიკაში, / შელლის - გაბატონებულთა წინააღმდეგ მოწოდებებში, იგი აცხოველებს ვიქტორ ჰიუგოს პოეტურ გენიას. /
პუშკინისა და ლერმონტოვის ლირიკა აღვიძებდა მასებს „მკაცრ საუკუნეში ადიდებდა რა თავისუფლებას“. / პოეზია ნეკრასოვისა მიიჭრებოდა, გზას იკაფავდა ხალხში, მასსაში. /
ლექსნო, ცოცხალნო მოწამენო - ქვეყნისათვის დაღვრილ ცრემლების,
თქვენ იბადებით სულიერ ქარიშხალთა საბედისწერო წამებში!
და ეწყვეტებით ადამიანთა გულებს, როგორც ტალღები კლდეს. /
და აი, მომწიფდა დრო. ხალხთა მასსებმა მოითხოვეს თავიანთ ფეხქვეშ გათელილი უფლებები. / იფეთქა ოკტომბრის რევოლიუციამ, რომელმაც მშრომელების წინ გაანათა ახალი პერსპეკტივები და ჰორიზონტები. სწორედ ამ დროიდან იქმნება უკეთესთა შორის უკეთესი ქმნილებანი ლირიკისა! /
განუსაზღვრელი სიძულვილი დაჩაგრული კაცობრიობისა, მჩაგვრელებისადმი მისი შეურიგებელი მრისხანება. /შემარყეველი ნებისყოფა და ენერგია. / წარსულის ნგრევის უდიადესი პაფოსი აღწევს უმაღლეს სიძლიერეს ინტერნაციონალში, „ჩვენ ჩვენს ახალ ქვეყანას ავაგებთ“. / და ჩვენი მშენებლობის საფუძვლად ხდება საერთო საკაცობრიო იდეალი თანასწორობისა და ძმობის. /
ჩვენ, საბჭოთა პოეტები, ვაგრძელებთ რა მსოფლიო პოეზიის კორიფეების უკეთეს ტრადიციებს, / უნდა გამოვიდეთ როგორც ნოვატორები, რომელთაც უნდა შეეთანაბრებინათ ეროვნული ფორმა ლექსისა, ინტერნაციონალურ თემატიკასთან!/.
*
ახალგაზრდობას: [მოვუწოდებ] მომაგონებს, ახალგაზრდობას!
მის მგზნებარე სულს და მის სინდისს, [მის ფანტასტობას] ფიანდაზობას.
როგორც ძმას ძმობას, როგორც დას დობას -
ზღვა აფიცება ახალგაზრდობას.
[1939 წელი]