გა­ლაქ­ტი­ონ! გა­ლაქ­ტი­ონ! ორ­ჯერ ვი­ყა­ვით მე და ქე­თო. ბა­რა­თიც გა­მო­გიგ­ზავ­ნეთ. პორ­ტ­რეტს ისე ცო­ტა სჭირ­დე­ბა კი­დევ. ჩე­მე­ბუ­რად, სა­უცხო­ვო რა­მე იქ­ნე­ბა, იშ­ვი­ა­თი და შენ კი და­ი­კარ­გე, და­ი­კარ­გე. გუ­ლი გვატ­კი­ნე: ქე­თოს, რო­გორც მხატ­ვარს და მეც, რო­გორც ამ ამ­ბის მო­ნა­წი­ლეს. იცი, რომ დაგ­ვი­ა­ნე­ბა შე­უძ­ლე­ბე­ლია. ამი­ტომ მო­იკ­რი­ბე ძა­ლა და წა­მო­დი, წა­მო­დი დი­ლი­დან­ვე, არ გა­ი­ხე­დო გვერ­დ­ზე! თუ პო­ე­ტი და­მი­ჯე­რებს, უნ­და ასე მო­იქ­ცეს. აუცი­ლებ­ლად ასე.
                                                                                                                                                                                           ელი ქართ.
                                                                                                                                                                                            15. 2. 39 წ.