[ყოველივე ეს წარსულია:] მახსოვს, ეს იყო დიდი ხნის წინად, დაახლო­ვე­ბით 16 წლის წინად. რკინისგზის სადგურთან შემხვდნენ ეს ბავშები. გადავი­ღეთ ერთად სუ­რათი. ეს ბავშები წამოსული იყვნენ რუსეთიდან. „აქ თბილი ჰა­ვაა, იქ კი ძალიან ვი­ყინებოდითო“. მათი მშობლებიც სამოქალაქო ომებში და­ღუპუ­ლიყვნენ. მახსოვს - იმავე დღეს შევხვდი ბავშვებისა და ყველას საყ­ვარელ პოეტს,  შიო მღვიმელს.  რო­დესაც მან ეს სურათი ნახა, თვალებზე ცრემ­­ლი მოე­რია, გადამეხვია, გა­დამ­კოც­ნა. სურათი კი თან წაიღო, ძალიან მჭირ­დებაო, მითხრა.
     [იმავე დღესვე] ბავშები კი საბავშო სახლში მოთავსდენ. იქ მათ უვლიდნენ და ას­წავლიდნენ. ისინი [სრულიად შეიცვალნენ] აღიზარდნენ ჩვენი სახალხო მთავ­­რო­ბის მზრუნველობით.
     ეს ამბავი შემდეგ სულ გადამავიწყდა... [როდესაც გუშინ მიჩვენეს ეს სუ­რათი], წარ­მოიდგინეთ ჩემი სასიამოვნო გაკვირვება, როდესაც 16 თუ 17 წლის შემდეგ, მიჩ­ვენეს ეს სურათი, აღმოჩენილი შიო მღვიმელის ქა­ღალ­დებ­ში.

                                                                                                                                                                                                     გ. ტაბიძე
                                                                                                                                                                                    15 აპრილი, 1941 წ.
                                                                                                                                                                                               ქ. ტფილისი