დღიური-648-1 - 1933 წელი
[ჩემთა განვლილთა დღეთა ქარბუქო].
სრულდება 25 წელიწადი, რაც სალიტერატურო [ასპარეზზე] სარბიელზე გამოვედი. 5.000 ლექსი; 3.200 [სალიტერატურო] საღამო. 1.500.000 მსმენელი, 100 ქართულ პერიოდულ გამოცემაში თანამშრომლობა, [რეაქცია, რევოლიუცია] და სხვ. და სხვ. [თქვენ იცით, რომ] ეს ლამაზი სიტყვები არ არის. ო, ეს მთელი ისტორიაა, რომლის სიმძიმისაგან დღევანდელ დღეს მაინც მინდა ცოტაოდნათ მაინც გავინთავისუფლო თავი [მიუხედავად მისი] სიმძიმისაგან.
თვითეული წელი ამ ხნის განმავლობაში ჩემთვის იყო [ნაბიჯის წინ გადადგმა იყო] შრომის აუცილებლობა ახალ წყაროთა აღმოჩენისათვის, სურვილი გამარჯვებისა თავის ეპოქაზე, იმ ხაზით, რომ ვყოფილიყავ შვილი თავისი ეპოქისა. სხვადასხვა საკითხები იყო მხოლოდ ვარიაცია ამ პრობლემის, რომელიც ეომებოდა ჩემშივე არსებულს სურვილს დაღუპვისას, უდიდეს დაღლილობას, უარყოფას სიცოცხლისას. აქ უნდა გამომეჩინა ერთგვარი სიმტკიცე, უნდა გამომეცხადებია ომია ყველაფრისათვის, რაც კი რამ ჩემში იყო ავადმყოფური. და ამის პირველი შესაძლებლობა მე მომცა რევოლიუციამ. [ამის დამამტკიცებელია ჩემი გაჯანსაღება, მაგრამ რამდენი მსხვერპლი მიიღო მან ჩემგან] (რევოლიუცია არრა არის-რა, გარდა სიცოცხლის აღიარებისა). პესსიმიზმი კი ეხლა ჩემი წინანდელი, განვლილი ავადმყოფობათაგანია. სხვებს, ალბად, შეუძლიათ გასძლონ ურევოლიუციოდაც. რა არის პირველი და უკანასკნელი მოთხოვნილება, რომელსაც უყენებს თავის თავს თანამედროვე პოეტი? - იგი მდგომარეობს...
[Fabes dorsallis].