იჯდა აივანზე რომელიღაც გაიძვერა და საუბრობდა, ძალიან ბევრს სა­უბ­რობ­და მსოფლიო ომზე და თვითეულ სიტყვაში ათას სისულელეს აქსოვდა; ემ­ჩ­ნეო­და, რომ მეტისმეტი ლაპარაკი უყვარდა, კაცს უცებ აბრუებდა მოუ­ლოდ­ნელად მყვი­რალ ხმის აწევით, ლაპარაკობდა ყველაფერს, რაც კი ენაზე შე­იძლება მოადგეს კაცს, სავსე პეშვებით ისროდა ცილისწამებებს, იგონებდა რა­ღაც შემთხვევებს, რო­მელ­ნიც არსად არ მომხდარა, ლაპარაკობდა უხეშად, გაკ­ვეთილივით, რაღაცა ზღაპ­რებს, რაღაც ქალურ ჭორებს, ო, დიდი მატყუარა იყო ეს კაცი; მერე როგორი დაწვ­რილებით ლაპარაკობდა, მერე როგორ შე­ა­პა­რებდა ტკბილი მარმალადების გე­მოს, და როგორი ზიზღის მომგვრელი იყო მი­სი ტკბილი სიტყვები: შეიძლება, არა­ვის არა სურს, გაიგონოს მისი პირადი თავ­გადასავალი? მაგრამ ეს სულ ერთია, იგი მაინც საუბრობს, იგი მაინც აც­ნობს საზოგადოებას თავის საქმეებს. შემდეგ კი­დევ გაიმეორებს იმას, რაც წი­ნადა თქვა... რაღაც დაუსრულებელი წუმპე მოდის მის სიტყვებთან ერთად. მო­დის და... რა უბრალო და ცარიელი ხუმრობაა... უეცრად იგი შესწყვეტს საუ­ბარს და რაღაც პანიკამოცულივით მიფუსფუსებს კარებისაკენ... წა­მი და იგი არა სჩანს... იგი მიიმალა. ვინ იყო იგი, რა სურდა მას ეთქვა, ან სად გაჰქ­რა ასე უეც­რად? საზოგადოება დგას გაბრუებული. ეხლა იგი სრულ სიჩუმეს მოუ­ცავს: რაღაცამ, ვიღაცამ გააბრუა ეს საზოგადოება და მოულოდნელად მია­ტო­ვა დარბაზში. ვიღაცამ დაიძახა, ეს იყო პროვოკატორი.