ფილოსოფია ლირიკის

     გოტიკის ოქროს საუკუნესთან შესახვედრად, კაროლინგების ადრიან გა­ზაფ­ხუ­ლის ეპოქიდან - სდგება ევროპის ახალგაზრდა სული [ევროპისა]. იგი მას­ში ეძი­ებს, ხმოვანებს, მჭიდროვდება, რათა საბოლოო ანგარიშში გამომ­ჟღავ­ნდეს (გა­მოცნაურდეს) ერთს მთლიან პოეზიაში.. გამოჩნდა (გაიშალა) ახა­ლი ქვეყანა. ეს უკვე აღარ არის ის, ხორცსხმული, მსოფლიო მშვენიერი და ახ­ლობელი საგნებისა, რო­მელიც დამშვიდებით ერტყმოდა გარს ანტიურ ადა­მი­ანს. აქ ბუნება ფართოვდება გა­ნუზომელ [სივრცეებსა] სიშორეებსა და საზ­ღვარ დაუდებელ მოქმედებებში, იმ სივრ­ცისა და დროის საშუალებით, რომ­ლე­ბიც ცნაურდებიან უშორეს ზღვებსა და მთებ­ში, მიმავალ ღრუბლებში, გაქ­რობამდე მისულ ჰორიზონტებში, უღრმეს ღა­მე­ებ­ში, უბოლოო [ეфირში] ეთერ­ში, და ყოველივე ამაზე ერთს ყოვლის შემცველ სა­ხელ­ში: ღმერთი (პრო­ლე­ტარიატი), ახალი ცხოვრება გამოიწვევს (გამოუძახებს) თა­ვისთვის ახალს სულს ენისას, და ეს იმის შემდგომ, რაც ჯერ ისევ დიდი ხნის წი­ნად ლათინურ ლექ­სში სიგრძემ და სიმოკლემ მარცვლებისამ, მათმა წყობამ ად­გი­ლი დაუთმო მახ­ვილს.
     რითმა ხდება უმთავრეს ელემენტად - ნიშნად იმისა, რომ ამ ამომავალ ქვე­ყანას სურს და [მოვალეა] უნდა [გამოსთქვას] მთავარი აზრი თავისი არსე­ბო­ბის გა­მოსთ­ქვას მუსიკაში და არა პლასტიკაში. თვითონ ლათინობა (ენა?) გა­­ცოცხლებულია ახა­ლი [ენით] სულით, უშუალოდ, შეუგნებლად გასინჯულია ყო­ველი მხრით და მხო­ლოდ რენესსანსმა ისევ ჩაჰკლა ეს ცოცხალი გოტიური ლა­თინური (ენა? ლა­თი­ნობა?).
     ენა არის ჭეშმარიტი სასწაული კაცობრიობის. ამ მცირერიცხოვან ბგერებ­ში იფა­რება განუზომელი სფერო დამაშინებელი სიღრმეების, მოუწდომელ სა­ი­­დუმ­ლო­ებათა, თავბრუდამხვევად მისწრაფებული.

     ხანა. ერა.
     გმირული სიმღერა.
     აფრთოვანებული, დამწველი, მსრბოლი, თავდამსხმელი.
     არის გამომსახველი ახალგაზრდა ძალოვნების.
     გახარებული სიჭარბისა.