თენდება... გათენდა!
თეთრად თენდება. დავხურავ დიკენსს.
სარკეთა იქით
ღრუბლებმა მთები მოათივთიკეს
ფერად თივთიკით.
ავიღებ ხელში ისევე შოთას
და გავსწევ ტყეში.
მივესალმები ბუბას და შოდას,
ამართულთ მზეში.
მე შოთას ვიცნობ ძალიან ახლოს -
როგორც თეთრს შავში,
ვარჩევ. მე ის დრო რამ განმიახლოს,
როს ვიყავ ბავშვი!
გახსოვს, ვით რთავდა მზე კავკასიონს,
ის ხანა, ოდეს
იმ ძველს, ლათინურ ცონვიქასიონ-ს
ვარჩევდით შოთას.
„მასწავლებელო! - თითქო დაფაზე
ვწერ ისევ ცარცით -
შენ თავის დროზე ხომ დააფასე
ბავშვი-არწივი?“
იმ ექვს მწვერვალთა გეფარა ჩრდილი:
ვინ მოგვილია
გურამიშვილი, ბარათაშვილი,
ჩვენი ილია,
აკაკი, ვაჟა გასაკვირველი -
დიდება დროთა,
და მათ გვირგვინად მუდამ პირველი,
ტიტანი - შოთა!
[1947; 1950 წლის 14 სექტემბრამდე]