უცნობ მეომართა სამარე უღელტეხილზე
სადარაჯოზე ვიდექით
მტკიცეთ,
მხარეს ვიცავდით
მედგრად, ბეჯითად.
ვთქვით: არ მოხდება,
რომ მომხდურთ მივსცეთ
სამშობლო ჩვენი
ასე ბედითად.
მარად დიადი
მზისკენ გვეძახდა,
გამონათება
მშობლიურ არის -
როდესაც ეს გზა
საგანი გახდა
სულ ახლო მოსულ
მძლავრი ხანძარის.
რათა ამოსულთ
ამ ციცაბო გზებს,
გვეგრძნო გადასვლის
სიძლიერენი,
გმირის მომართვა
პირველსავე დღეს,
პირველი სიტყვით:
წინ, იერიშით!
იცოდე, მგზავრო,
ჩვენი გულისთქმა:
ჩვენ აქ დავეცით
გულში იმ მზითა,
რომ მომხდურისთვის
არ დაგვითმია
მშობლიურ მიწის
არც ერთი ციდა.
1947