ბუხართან
ცეცხლი ფიქრებს როდი უფრთხის,
ცეცხლი ფიქრიანია -
იგრიხება ალი ბუხრის,
ისიც აწ ფრთიანია.
ნაკვერცხლებო, თქვენც ზიარის
მოგონებით ენთებით -
სიცოცხლის ხის, ნათელ მთვარის
და მზის ორნამენტებით.
თქვენ დაგცქერით მოსახება
ვაზის ნელი სირმების,
და მედგარი დაჯახება
ჯიხვების და ირმების.
იგრიხება ალი ბუხრის,
ისიც აწ ფრთიანია -
ცეცხლი ფიქრებს როდი უფრთხის,
ცეცხლი ფიქრიანია.
ეჰ, ოცნება არ გაივლის,
რა არ გამახსენდება...
ვტოვებ ცეცხლთან, და აივნით
ცას შევცქერი - თენდება!..
ზეცა დაწყნარებულია,
ველს ნამი ესხურება,
ბუბა გაცხარებულია,
ბუბა მიეშურება.
შემოსილი ლაჟვარდით და
შუქით უკვდავყოფილით,
დგება შოდა-კედელას მთა
რუსთაველის პროფილით!
მსურს შევაღო სახლის კარი,
და უეცრად დავდექი:
ო, ეს კარი კი არ არის -
ცისკრისაა დამდეგი!
თითქო ნაბდიანი მეგრი
ორნამენტად ეგება,
„მობრძანდითო“ - მისი ეგრე
მესმის შემოგებება.
და იღება ხმებიანი
ჰანგით თანამოგვარე,
კარი - ჩუქურთმებიანი,
კარი - სტუმართმოყვარე.
აქაც მხვდება ალი ბუხრის,
ისიც აწ ფრთიანია -
ცეცხლი ფიქრებს როდი უფრთხის,
ცეცხლი ფიქრიანია.
1947