დღიური-487-12 - 1950-იანი წლები
ლექსი წარმოადგენს - გახუმრებას - ვინმე მანასესადმი.
[აბაჟური].
А. ჩემი ბავშობა და ყრმობა!
- რაო? არ მიდის პურის მოსატანადა? არ მიდის, ა? ეს რა მესმის, - ამბობდა ბიძია თადეოზი, - წაგიხდენიათ ბავშვი და ეს ნათელია. გაგიფუჭებიათ ბავში. აი, აი... არაფერს არ ასრულებს, არა? ხელიდან წასულა, დაო, გაფუჭებულა!! აი, აი, აი...
- არსად, არსად არ წავალ! არა, არა, - ვამბობდი. ნათლიამ მხრები აიჩეჩა.
მებამბე მოეჭიდებოდა ქვის კედელს, აცოცდებოდა მაღლა - და დიდხანს, დიდხანს იცქირებოდა ტაძრის ვიწრო და მინგრეულ სარკმელში. რას ხედავდა იქ?