დღიური-629-16 - 1940 წელი
[აკაკის საღამოებზე - ყველას].
ქუთაისში დიდი ხნის ჩამოსული არ ვიყავი, ვმუშაობდი ერთ ქართულ გაზეთის რედაქციაში, [პირველადვე] მალე მომიხდა სალიტერატურო საღამოზე გამოსვლა, რომელშიდაც აკაკიც იღებდა მონაწილეობას. მე ძალიან ადრე მივედი, [და პირველად ჩამოვართვი ხელი [თანამოკალმე] შემდეგში ჩემს კარგ მეგობრებს] აკაკი [ძალიან] გვიან მოვიდა... შემოვიდა დაღლილი, თავისი განსაკუთრებული დაღლილი ნაბიჯით: და მე თითქო მხოლოდ მაშინ გავახილე თვალი, თუმცა ისინი არც წინედ მქონდა დახუჭული. ელექტრონს თითქო მეტი სიძლიერე და ელვარება მიეცა, თითქო ელექტრონი კი არა, თვითონ მზე ანათებდა ჩვენს მეტისმეტად მოწყენილ სცენას. არასდროს შემდეგ აღარ მახსოვს ასეთი წამები თავბრუდამსხმელი ბედნიერების. მე ეხლა ძალიან ახლო ვიყავი მასთან. რიგით, მე უნდა წამეკითხა აკაკის შემდეგ. აკაკიმ დაიწყო კითხვა:
[ყველასათვის კარგი მსურს,
ბოროტების მტერი ვარ,
არ შევუშვებ გულში]
ყველა ჩვენგანს ახსოვს, როგორ კითხულობდა აკაკი. ყველა უგდებდა ყურს, თეატრში სამარისებური სიჩუმე იყო. წარმოიდგინეთ ხველა, რომელიც ასე ხშირია წარმოდგენის დროს [თითქო] შეწყდა, სრულიად არ ისმოდა. აკაკის ხმა ჯერ ცოტათი აკანკალდებოდა, შემდეგ ისმოდა უფრო ცხადათ, და მკვეთრად, თუმცა ცოტათი ნერვიულად. მახსოვს ერთი შემთხვევა და, ალბად, სხვებსაც ბევრს ახსოვს, ერთი ასეთი კითხვის დროს აკაკის დაავიწყდა ლექსი. დაავიწყდა და გაჩერდა. აკაკი გალერეამ დაიხსნა. იქიდან, აქიდან ისმოდა შემდეგი სიტყვები. მოესმა გალერეიდან თავისი სიტყვები და აკაკიმ განაგრძო ლექსის თქმა. საღამოს გათავების შემდეგ აკაკიმ დაიწყო საუბარი. მახსოვს ერთი მისი აზრი, რომ ქართველ კაცს არასდროს ისე არ ეხერხება რუსულად წერა, როგორც ქართულად. მოიგონა დრო, როცა ის და გიორგი თუმანიშვილი მუშაობდენ გაზ. „Новое Обозрeние“-ში. ვერასგზით ისე ვერ ვახერხებდი წერას, როგორც მინდოდა, თუმცა სხვებს ჩემი რუსულად წერა ძალიან მოსწონდათო. უთხრა [მგოსანმა] აკაკიმ [მგოსანს] ს. აბაშელს, [რადგან] ალბად, გაგონილი ჰქონდა, რომ აბაშელს მშვენიერად ეხერხებოდა რუსულად წერა.