დღიური-628-9 - უთარიღო
29 აგვისტო. ტფილისი.
სიზმარი ჩაწერილია ზედმიწევნით სწორად.
მე მივდივარ რუსთაველის ქუჩაზე. მაცვია უბრალოდ, ვგრძნობ უხერხულობას, მაგრამ თითქო არ ვიმჩნევ. კაფეს წინ (მ. ს.) დავინახე ნაცნობი, რომელიც გაზეთს შლიდა საინტერესო ცნობით უცხოეთის ფრონტზე. მე მივუახლოვდი, მაგრამ იგი გადაიხარა გაზეთით სხვისკენ. ამავე ადგილიდან მე შევიხედე იმავე კაფეში. იჯდა არნო ონელი. იგი შეიშმუშნა. მე წამოვედი.
ნაცნობიდაერთიცუცნობიც ერთმანეთს დაშორდენ.
რუსთაველის პროსპ.
მე წავედი ქვევით სასახლ. ქუჩამდე.
სასახლის ქ. მივედი თუ არა, ვიგრძენი, რომ აუწერელი სიჩქარით ღამდებოდა. იყო სილამაზე.
გავხედე ქვევით დაღმართს: შუაბაზართან არაჩვეულებრივად ღამდებოდა.
ქუჩები არაჩვეულებრივად ცარიელნიიყვნენ. მიკვირდა, რომ ამ დროს ცარიელია. მხოლოდ ჩემს უკან მიდიოდა რამდენიმე ახალგაზრდა და რაღაცას ხმადაბლა საუბრობდენ.
- სად მიდის? - კითხა ერთმა მეორეს.
- ალბად, დასალევად.
მე გავიფიქრე, რომ ამას ამბობენ ჩემზე. ალბად, ჩეკისტებია. თვალყურს მადევნებენ. მით უმეტეს, მე მივემართებოდი პუშკინის ბაღისკენ, რომლის პირდაპირ რესტორანია.
"არ წავალ" - გავიფიქრე მე. მართლაც არ წავსულვარ.
არ ვიცი კი, როგორ ამოვყავი თავი არმუკაზე - რომელიც ცარიელი იყო. ეხლა კი არ ბნელოდა, მშვენიერი საღამო იყო.
მახლობლად მე დავინახე შეუბმელი ურემი.
მე განვიზრახე იმ ურემით წასვლა ისე, რომ გამევლო სახლისა და აბესალომის შკოლის წინ. და ჩავსულიყავი სადღაც (უკვე ფანტაზია შორდება ტფილისს და მიდის რომელიღაც უცნობ, მაგრამ იმჟამად ძალიან ნაცნობ იარმუკისაკენ თუ დაბისაკენ).
„ამ ურემს შევუბამ ჩვენ ნაცნობის ხარებს“ - ვთქვი. ხარები მეზობლად იყო. მე შევუბი ურემში ხარებს, ურემზე სახრე იყო. მე დავჯექი ურემზე. მივდივარ! ხარები მიდიან ნაცნობი გზით.. „სადა ვარ?“ - გავიფიქრე, როცა მანძილი გავიარე. ერთ ადგილას ორიგზა მიდიოდა. მე არ ვიცოდი, რომელი გზით წავსულიყავი. „ხარები თვით გაიგნებენ გზას“ - მეუბნება ჩემი იდუმალი ხმა. მართლაც, ხარები გავიდენ სწორ გზაზე, აირჩიეს რა ამ ორ-ორში ერთი სწორი გზა.
გზაზე მე დავინახე სახლი. რომლის აივანზე იჯდა ლამაზიქალიმაგიდასთან. მაგიდასთანვე იჯდა ა-მი სათვალეებით და რაღაცას სწერდა. ალბად, უწერდა რაღაცას უცნობ ახალგაზრდა ქალს.
მე ურემზე წამოვდექი, რომ დავენახე მას. მაგრამ ვერ დამინახა.
ჩემმა ურემმა ჩქარა ჩაიარა.
ჩავალ, როდესაც დავბრუნდები, ურემს პატრონს დავუბრუნებ, მაგრამ რომ არ ვიცი, ვინ არის პატრონი, არც ადგილი მახსოვს, საიდანაც ურემი წამოვიყვანე.
ღამდებოდა.
მე მოვასწრებ ურმით ჩასვლას და ამოსვლას, თან, ალბად, მთვარიანი ღამე იქნება, ჩავალ. ჯიბეში ცოტაოდენი ფული მაქვს, რომ დამჭირდეს იქ, სადაც მივალ. მაგრამ აი, ეს კი კარგი ვერ არის, რომ ასე სწრაფად ღამდება.
გზაზე, სადღაც მახლობლად, მე მომესმახშირისროლა. ისროდენ პაჩკობით.
უეცრად ხარები გაჩერდენ ერთ ფართომოედანზე, რომლის წინ, დიდბაღშიშესავალიალაყაფისკარები იდგა. ბაღის წინ ნაცნობიქალები იდგენ და იღიმებოდენ. თვით ბაღში მოსჩანდა რამდენიმე წითელიყვავილი. ქალებმა დამინახეს. მიცვნეს, გამოეშურნენ, მაგრამ... სადღაც გაიფანტენ ხსოვნის ნისლში, გაჰქრნენ.
მე ურმიდან გამოვუშვი ხარები. ეხლა ხარები კი არა, ცხენი იყო. მე ღობესთან მივჯექი. ცხენი ველზე სძოვდა ბალახს. იქვე დავაყენე ურემიც.
იმ ადგილს, სადაც ქალები იყვნენ, ეხლა გამოვიდა და ჩამოჯდა სამხედრო, რომლის ქუდზე წითელიხუთქიმიანივარსკვლავიიყო.
მე არ შევიმჩნიე.
სამხედრო კაცი ბაღის წინ წამოწვაგულდაღმა, თან მე მომჩერებოდა, იდაყვებზე.
მეორე სამხედრო კაცი - საითკენაც გაექანა.
მე ამოვიღე ფეხსაცმელი და ჩაცმა დავიწყე. მე რაღაცას ვიხვევდი ფეხზე.
თურმე სახვევთან ერთად მე ვიხვევდისუფთაპირსახოცსაც. სამხედრომ შეამჩნია ეს. მე გავიძვრე პირსახოცი. თავის ადგილს დავდე. ამ დროს წამოდგა სამხედრო კაცი და ჩექმებიდან რაღაც ამოიღო. რომ დავაკვირდი, შევამჩნიე, რომ ეს იყო რევოლვერი. მან ამოიღო მეორე რევოლვერი, ორივე მოიმარჯვა და ჩემკენ წამოვიდა.
„ალბად, პირადობის მოწმობა უნდა“, - გავიფიქრე. იგი მოდიოდა ჩემკენ დამიზნებულირევოლვერებით. შეიძლება, - გავიფიქრე, მას ჰგონია, რომ მეც ვესვრი? და ამიტომ იქცევა ასეთ სიფრთხილით? მე ხელებიმაღლაავწიე და თვალებიდავხუჭე. გაისმასროლა. ისროდა ეს სამხედრო.
მაგრამ მე კი არ მესროდა, არამედ ესროდა სხვებს მახლობლად. მე აკი წინადაც მომესმა საიდანღაც სროლა. აი აქ, თურმე, შეტაკებისადგილია. აი, თურმე სად მოვხვედრილვარ. სროლა კიდევ გაისმა. მახლობლად ბრძოლაა. „მე არავინ მერჩის“... ხელები ძირს დავუშვი. უნდა დავბრუნდე - გავიფიქრე. თანარვიცი, რამოხდებაშემდეგ... და გამომეღვიძა. გამიხარდა, რომ ეს სიზმარი იყო და მე გადავრჩი.
*
СР и СД.
ამინდი ცუდი. ბაშმაკების ჩაცმა. მზის წასვლა, თოფის სროლა, ისტორია საწყენი, იარაღი, ლაპარაკი, კარეტით წასვლა, საწყლად მას. თავისი თავი. ურემი, ღრუბელი, ცხენი...
За прошлое спасибо, за настоящее – отвечай.
ომის და რღვევის მწიფე მუწუკი.
გუშინ, დღეს [და], ხვალ.
„ვაშლი“. „ქვრივის ლიმონები“.
სიმღერა თესვის დროის
გადიდდეს და გაიშალოს
სათესავე ფართობია,
ჰეკტარების [დიდი მხარი] გაქანება,
[ნუ გგონია] კომბაინის გართობა.
გადაიხნას, [აღმოიფხვრას] გადითოხნოს
[ძველი უკუღმართობა]
ეკლობა და ბარდობა,
აღმოიფხვრის ძირ-ფესვიან
ძველი უკუღმართობა.
დარდობა, ავანგარდობა, ჩაისვარდობა, ნარდობა, მილიარდობა, ბღარტობა, ყალიონის, ყლარტობა, ჩართობა, ხლართობა, ხებარდობა (აკაცია), მხარ-თოფა, თავდაღმართობა, ნართობა (ბამბა) ყაჭი, კვართობა, ნარდობა! უნისკარტობა, ამომწვართობა, თავსართობა, ჯადოქარდობა.
სად მიდის რევოლიუციონური საქართველო.
<При...но> в вцы. Готовы и т.